Mutlu olduğumuz anları dondurmak ve onun içersinde kalmak isteriz. Başardıklarımızın gururunu yaşar, içimizi dolup taşırırız. Özgüvenle sokakta dolaşır, kendimiz olmanın sevincini yaşarız. Aynı zamanda, aynı biz, herkesten saklanmak istediğimiz anlar içinde buluruz kendimizi. Sahip olduğumuz özgüveni hissedemez olmuşuzdur. Mutluluksa kaçırılan anlarda kalmıştır. Nedir şimdi hissettiğimiz? Normal midir bu karışıklık? Kesinlikle. Düz bir yolda ilerler gibi yol almamız mümkün değildir. İnsan olmanın getirilerinden biri hislerimizin, davranışlarımızın değişkenliğidir. Mutlu ve heyecanlı taraflarımız kadar sıkkın ve karamsar yanlarımızı da kucaklamalıyız. Bir bütün olarak kendimizi kabullenmeliyiz. İyi ya da kötü hissettiren duygularımızı, inişlerimizi, çıkışlarımızı, acılarımızı, mutluluklarımızı bir bütün olarak almalıyız. Kendimizden bir yanımızı ayırmak, çıkarmak, dışarı atmak ve sadece istediğimiz ile devam etmek ne istenilen ne de olması gereken bir durumdur. Bazen mutsuz hissetmek en doğrusudur. Olumlunun karşısında gördüğümüz olumsuzluklar hayatımıza birer anlam katar. Önemli olan kendimi ve hayatımı bir bütün olarak deneyimlebilmektir.