Son 20 yıldır anne baba olmak üzerine yazılan yüzlerce, binlerce kitap bulabiliriz. Fakat son yıllarda teknolojinin insan hayatının odağı olmasıyla anne baba olmaya ilişkin kitaplar yeniden yazılmaya başlanacak. Özellikle pandemi dönemiyle birlikte son bir buçuk yıldır aileler ve çocuklarıyla olan ilişkilerin farklı nedenlerle yıpranmaya başladığını görüyoruz. Yaş grubuna göre farklılık göstermekle birlikte; konsol-bilgisayar oyunları, sosyal medya kullanımı ve video kanalları çocuk ve ergenlerin hayatlarında önemli bir yer işgal etmeye başladı. Nitekim veriler de koronavirüs döneminde ülkemizde internet kullanım süresinin ortalama 7-8 saatten 10 saate kadar çıktığını göstermektedir. Çocukluktan gençliğe kadar; konuşma geriliği, sosyal izolasyon, içe kapanma, akademik başarıda düşüş, beslenme sorunları, obezite, davranış problemleri ve daha nicesi… Burada birçok başlığı çözüm yolu olarak sunmak mümkün; çocuğumuza sınır koyma, sosyal aktiviteler planlama, ödül ve cezayı devreye sokma, zamanı sınırlama, çeşitli yazılım programlarıyla sınırlama ve engellemeler getirme vb… Peki bunlar tek başına yeterli mi? Elbette ki hayır. Anne baba olarak bizler internet, sosyal medya vb. kullanımına ne kadar dikkat ediyoruz? Birçok araştırma internet, sosyal medya ve oyun bağımlılıklarının anne babadan görerek başladığını göstermekte. TV kanallarında yayınlanan dizi ve eğlence programlarının izlenme oranlarına baktığımızda hiç de azımsanmayacak oranda bir kitlenin izleyici olduğunu görmekteyiz. Peki aile üyeleri bu programlarla vakit geçirirken çocuklar bu sürecin neresinde? Ya aile üyeleriyle bu zamanı paylaşıyor ya da odasında başka aktivitelerle ilgileniyor. Araştırmalar ekran kullanımında anne babanın tutumlarının önemli bir belirleyici olduğunu gösteriyor. Sadece çocukların davranışları üzerinden üretilen çözüm yolları yeterli olmadığı gibi gerçekçi de olmayacaktır. Ebeveynler olarak kendi tutum ve davranışlarımızın belirleyici olduğunu unutmamak gerekmektedir.