Birçoğumuz çocukluğumuzda farklı ebeveynlik deneyimlerinden geçtik. Çocuğun ebeveynlerinin sevgisini kaybetme korkusu üzerine kurulu otoriter ebeveynlik, ebeveynin çocuğun sevgisini kaybetme korkusu üzerine kurulu izin verici ebeveynlik yaygın olarak karşılaştıklarımızdandır. Fakat çoğumuz, baskının ve korkunun çocuk üzerinde etkisinin geçici çözümler getirdiğini kendi deneyimlerimizden de fark etmişizdir. Bu durum patlayan tekerleğimizi yenisini alıp takana kadar, bagajdaki küçük yedek lastikle idareten değiştirmeye benzemektedir. Bu geçici lastikle uzun bir yol gidemeyiz. Ebeveynlik ise uzun bir yoldur. Onların bizden küçük olduğu zamanlarda baskı ve korku yolu istediklerimizi yaptırmaya yetebilir. Fakat büyüyüp birer yetişkin olduklarında arkasına sığındığımız korku ve baskı istediklerimizi yaptırmaya yetecek mi?   Çocuklarla El Ele Ebeveynlik, çaba gerektiren uzun bir yoldur. Bu ebeveynlik yaklaşımı çocukların bağ kurulmasına duydukları ihtiyaçlarına ve duygularına en iyi şekilde cevap vermeye yöneliktir. Çünkü çocuklar hayatlarında en az bir ebeveynin tutarlı ve sevgi dolu bağına ihtiyaç duymaktadırlar. Güçlü bir bağımız varsa baskıya sığınmamıza gerek yoktur. Temel aldığımız bağ/bağlantı, bireyin koşulsuz sevildiğini ve dinlendiğini hissetmesidir. Bağlantının kopması ise, incindiğini ve duyulmadığını hissetmektir. Çocuklar ihtiyaçlarının karşılanmadığını ve bağlantı isteklerini davranışları ile gösterirler. Bu davranışlar çok zorlu olabilir ve tepkimiz bağı koparabilir. Bu anlarda çocuk tepkisini ağlayarak, saldırarak ya da küserek bize gösterir. Ebeveynlerin yapması gereken yeniden bağlantı kurmaktır. İlk adım olarak inciten davranışın tespiti sağlanmalıdır. Geri sarın, ‘’Onu incitecek ne yaptım?’’. Çocuğun gösterilen tepkiyi hak etmediğini ona ifade edin, tamir edin. Son olarak, sevgiyle ve onu dinleyerek baştan alın. Çocuklarımızla bu bağı güçlendirmek için hiçbir zaman geç kalınmış değildir. Her an, bu bağı güçlendirmek için bir fırsattır. Yararlanılan kaynak; Çocuklarla El Ele Ebeveynlik, Pam Leo.