Boşluğa bakmak, bakana kendisini görmesi için bir alan sağlar. Orası, hem kaygıların hem ümitlerin yansıtılması için var olan bir yere dönüşür, oraya bakan için.

Oraya bakmaya cesaret eder olduğumuzda, gördüklerimiz bize; kendimize bakmamız için farklı bir duyumsama alanı, kendine has bir merak, ve de ondan nüvelenen sorular da vermeye başlar:

Ben kimim? Burada ne işim var? Peki etrafımdaki başkaları? Onlar kim? Ya da onlar ne? Nereden başlamalıyım? Nerede durmalıyım? Nelere ihtiyaç duyarım bu bakışma oyunu sürdükçe?

Danışmanlık/terapi süreci de, bu bakışma oyununda size birinin eşlik etmesidir nihayetinde. Danışman, danışana güvenli bir alan sağlar; korksa da, endişelense de, hayalperestleşen bir ümide kapılsa da, onun yaptıklarını sürdürme; onlardan yeni bir şeyler yaratma isteğini diri tutacak bir güvenlik hissini temin edebilmesi içindir bu alan.

Boşluğa bakmaya, ve orada gördüklerinizden ilhamla, bir yaratma cesareti göstermeye ne dersiniz?