Kisinin yasantisi boyunca ilişkilerinde kurduğu bağı, kurduğu iletişim şekli, yakınlık kurabilip kuramayişi, ıçten olabilmesi ya da hep mesafe koyması...gibi ilişki türleri onun daha bebekken bakım vereniyle kurduğu  bağlanma şeklinden haber verir. Özellikle 0-2 yas döneminde ihtiyacı olan yakınlığı bakım vereni tarafindan gideren çocuklarda güvenli bağlanma gerçekleşirken, yeterince görülmeyen ihtiyacı karşılanmayan çocuklarda güvensiz bağlanma, kacingan bağlanma oluşur.  Hatta oyle ki bugun anne çocuk arasındaki bağlanmanin doğum öncesine kadar indiğini biliyoruz. Aile hamileliği öğrendiği andan itibaren bebeğin ne kadar istenen bir bebek olduğu, annenin hamileyken yaşadığı duygular, maruz kaldığı travmalar bebeği ta o zamandan duygusal olarak etkilemeye başlar. Dünyaya gelme seruveni başladığı andan itibaren annesinin kokusunu bilen ve onu diğerlerinden ayırabilen bebek, doğduğu andan itibaren annesinin gözlerinde bağ arar. Kendisini annesinden ayristiramaz, annesiyle duygusu ozdeşiktir. Bebeğin güvenli bağlanabilmesi, anne çocuk arasında güvenli bir ilişkinin oluşabilmesi için ilk 1.5 yıl ebeveyni bebeğin tabiri caizse kölesi olmalidir. Ki bebek dünyanın güvenli bir yer olduğunu, ihtiyaç duyduğunda bakım vereninin hep yanında olacağına inansin.                      Bu dönemde ihtiyaclarin anında giderilmesi kadar ihtiyaçların doğru anlaşılması dogru şekilde giderilmesi de önemlidir. Örneğin aciktigi için ağladığında altına yapmış zannedilip altı değiştirilen çocuğun sağ beyninden annenin sağ beynine senkronize şekilde ihtiyaçlar algılanıp karsilanmadiginda bu bebeğin bağlanmasını zedeler. Ihtiyaclari karsilanmadiginda kendi ihtiyaçlarından çok annesinin-bakım vereninin ihtiyaçlarına odaklanmak zorunda kalır. Ve bu da onun kişiliğinde hayatı boyunca başkalarının gözlerinde onay aramasina, kendi ihtiyaçlarından çok, başkalarının ihtiyaçlarını incelemesine neden olur. Ben ne istiyorum'u önemsemek yerine Onlar ne istiyor'u önemser. Yani annesiyle kurduğu bağın gözlükleriyle yorumlar hayatı boyunca tüm ilişkileri bilinçdışı olarak...             Bir diğer açidan anlatırsak güvenli bağlanmış olan cocuklar annesi yanından uzaklastiginda ağlarken, geri geldiğinde sakinleşip yatışır, güvensiz baglananlarda anne gittiğinde ağlayıp geri geldiğinde ise çocuk yatışmaz ağlamaya devam eder, guvenmez ebeveyni yine gidecek diye düşünür. Kaçınan bağlanmada ise bebek anne yanında olsa da olmasa da tepki vermez. Çünkü defalarca ilişki kurma girişimi sonuçsuz kalmış anneyle bağ kuramamıştır. Bu da ilerde şizoid dediğimiz kişiliği oluşturacaktır. Ilk hayal kırıklığı bebekken ebeveyni tarafından yeterince görulmemekten kaynaklanir.                     Baglanmanin hayat boyu etkileri çok açıktır  kişiliğimize ve ilişki türlerimize. Dolayısıyla terapilerde bağlanma çalıştığımızda oraları işlemleyip tamir ettiğimizde, yeni bir kendilik nesnesi olusturdugumuzda pek çok ilişkisel sorun çözülür...