Acılar zamanla geçmez. Sen acılardan geçerken içinde o acıları sindirmeyi öğrenirsin. Sen büyürsün. Acılar küçülmez, yok olmaz.

Nasıl mı?

İçin daralır önce, nefes alamayacak gibi olursun, boğuluyorum sanırsın, oysa derinden en içine çektiğin acı, ciğerlerine dağılır ve yayılır. Aslında acıyı taşıyabilme kapasiten böyle böyle genişler ve büyür.

Ölüm aynıdır orada dün gibidir. Ayrılık aynıdır.

Kayıplar, yaslar, hayal kırıklıkları, tüm mutsuzlukların aynıdır ve hepsi oradadır.

Değişen sen olduğun için, ruhun acıları sarmaladığı için yaşadığın olaya karşı artık eskisi gibi acı duymamaya başlarsın. Acı bittiğinden değil, sen acıyla genişlediğin ve büyüdüğün için bu böyledir.

Zamanla geçer dedikleri hikaye aslında bu.