Kişinin, anne modelinin, evlilik uyumuna etki etmesine dâir yapılan araştırmalarda, çocuğunu yetiştirirken onu merkez noktasına alan anneler, çocuğunu beslerken, bir yandan ondan beslenen ve çocuğunu zamanla kendine bağımlı hale getiren annelerdir.

Bu yapılanmadaki anne,çocuğu için her şeyi yaptığından ve kendini feda ettiğinden, bu “haklılık” bakış açısıyla, çocuğundan her şeyi isteme ve çocuğunun her şeyine müdahale etme hakkına sahip olduğunu düşünmektedir.

Diğer kişilik yapısındaki anne modeli, depresif, memnuniyetsiz, hasta, mazlum ve acı içinde olduğunu söyleyerek odak noktası olmak ve tüm ilginin üzerinde olması dürtüsüyle hareket etmektedir.

Böyle yetişen çocuklar ise, sürekli annelerine ilgi ve alaka göstermekle, annelerinin tüm ihtiyaçlarını gidermeye dair mesuliyet hissetmektedirler.

Anne,bu sistem üzerinden;varoluşunu devam ettirdiği için, annenin bitmeyen psikosomatik rahatsızlıkları görülmektedir.

Bu tarz insanlar zamanla iyileşmekten bile korkabilmektedirler ve her şey sunulsa bile, sürekli her şeye bahane bularak, gösterilen ilginin odağında olmaya devam etmektedirler.

Kişi, çocukluk döneminde sağlıklı bağlılığı sağlayamaz ise, ailesine daha fazla bağımlılık geliştirmektedir.

Anne-baba reddi yaşayan çocuklar, evlendiğinde, eşini ikinci plana atarak kök ailesini önde tutarak, en çok onları memnun etmeye çalışan kişiler olmaktadırlar.

Sonuç olarak aşırı verici ebeveynlerle, aşırı alıcı ebeveynlerin çocukları, evliliklerinde en çok “kök” aile sorunları yaşayan ve bu sorunları evliliklerine yansıtan kişiler oldukları görülmektedirler.